Genietend van het voorjaarszonnetje werk ik me door wat achterstallig leesvoer heen. Kranten en goede-doelen-magazines waar ik vaak niet aan toekom. Graag pik ik de ervaringsverhalen eruit.
In het Magazine van ‘Kom over en help’ lees ik het verhaal van Oksana Oleynikova. Oksana is directeur van kindertehuis ‘The Good Shepherd’ in Oekraïne. In dit tehuis wonen kinderen van verslaafde ouders, oorlogswezen of kinderen die in extreme armoede moesten opgroeien. Ze zijn gemiddeld 14 jaar, maar konden niet van een onbezorgde jeugd genieten…
Wat hebben ze al veel meegemaakt!
In het kindertehuis wordt hen een thuis geboden. Dat is geen gemakkelijke taak!
Oksana zet me aan het nadenken als ik haar motivatie voor dit mooie, maar moeilijke werk lees.
De moeder van Mozes was niet bang om tegen het gebod van de farao in te gaan en verborg haar pasgeboren zoon. Daarna legde ze Mozes vol geloof in een mandje en liet hem gaan. En… het mandje bereikte zijn bestemming!
Dit is mijn motivatie: Ik zorg en bid voor deze kinderen en ik vertrouw erop dat God hun leven zal leiden. Ik voel me gezegend en bevoorrecht dat ik licht, zorg en liefde mag brengen in gebroken kinderharten en –levens.
Oksana
Deze bewogen vrouw leert me de les van het loslaten.
Het enige dat ik hoef te doen is: in vertrouwen dat God hun leven zal leiden, onze kinderen licht, zorg en liefde te geven.
Het enige, omdat dàt wat ik méér voor hen doe of voor hen probeer te regelen meestal juist conflicten of verkeerde afhankelijkheid tot gevolg heeft.
Het enige, het klinkt zo simpel, maar ik ervaar het als het moeilijkste, omdat ik zo graag zèlf wil regelen, beschermen en overtuigen.
Op de juiste manier loslaten betekent niet zomaar laten gaan, maar in Gods Hand leggen.
Vol vertrouwen!