Of je nu wel of niet bekend bent met de bijbel, het kerstverhaal van het kindje Jezus dat geboren werd in een stal zal echter niemand onbekend zijn. In één van de verhalen gaat het over wijzen, ook wel de drie koningen genoemd, die een bijzondere ster volgen en geschenken gaan brengen bij een kindje in de kribbe waarvan ze geloven dat het een Koning is die de wereld gaat redden. Ik dacht me in hoe er in Nederland 2023 op zoiets wonderbaarlijks gereageerd zou gaan worden:
Een bijzondere, onbekende ster verplaatst zich aan de hemel. Overal verschijnen nieuwsberichten op internet en media melden dat zeer geleerde sterrenkundigen gaan proberen de ster te volgen. In hun dure bolides gaan ze op weg. In hun gezelschap is ook een cameraman die live verslag zal doen. Na flink wat omwegen merken ze dat de ster zich niet langer verplaatst.
Ze zijn inmiddels in een achterstandswijk beland en weten niet anders te doen dan hier eens rond te gaan kijken. Door de ramen van een oud kraakpand zien ze vaag licht schijnen door lappen die voor de ramen hangen. Ze besluiten om daar naar binnen te gaan. In het trappenhuis liggen wat dozen en kapotte spullen.
De cameraman zoomt in en volgt dan de sterrenkundigen snel naar een openstaande deur. In de hoek van een schemerige kamer ligt een jonge vrouw op een smoezelig matras, een doos met lappen naast haar. Tot verbijstering van de bezoekers klinken er zachte babygeluidjes. Ze zien een knul heel zorgzaam de lappen om het kindje trekken om het te beschermen tegen de vochtige kilte die de kamer vult. Verrast komt hij overeind en heet de bezoekers welkom. Hij wil al vertellen over het grote geluk dat hen is overkomen, maar er is geen ruimte voor.
De bezoekers praten druk met elkaar en de cameraman hoort hij verslag doen van de situatie die ze hier aantreffen. Hulpdiensten worden gealarmeerd, een zorgmelding gemaakt en nieuwsberichten vliegen al het internet op.
Steenrijk ontmoet straatarm
Op mijn telefoon verscheen vorige week tussen wat nieuwsberichten content over het tv-programma dat ik gemist zou hebben. In het programma ‘Steenrijk, straatarm’ had een rijk gezin een week van woning en budget gewisseld met een zogenaamd arm gezin. De laatste aflevering was blijkbaar bijzonder afgelopen. De kop die ik las luidde: ‘Rijke Sharon spreekt minderbedeelde Sjanet streng toe en kijkers zijn het roerend met haar eens’. Nu word ik meestal niet blij van persoonlijke reacties op social media, maar ik werd toch nieuwsgierig en hoopte op wat nuance. Maar nee, de koude, oordelende neerbuigendheid van vanaf de bank toekijkend Nederland bezorgde me inderdaad kippenvel. Sharon werd zelfs geprezen omdat ze weleens zou laten zien hoe je moet schoonmaken en opruimen.
Geloof me, er is bijna geen mens die er bewust voor kiest om tussen smerigheid en troep te leven. Daartegenover verdient wel íeder mens liefde en respect. Als er niet uit oprechte belangstelling een luisterend oor en hulp geboden wordt bij de meestal onderliggende problematiek, gaat een eenmalige zogenaamd barmhartige schoonmaakbeurt geen mens helpen. Het is zelfs vernederend.
Wat ben ik ontzettend dankbaar voor al die mensen die zònder camera’s een goede buur of vrijwilliger willen zijn, of voor organisaties zoals St. Ontmoeting, het Leger des heils e.a. die praktische hulp bieden, maar mensen vooral mènswaardig behandelen.
Wat ben ik vooral dankbaar voor de Zoon van God: Jezus, die straatarm wilde worden om in oprechte bewogenheid ons te redden van de vuiligheid van deze wereld. Hij belooft: Als je in Mij gelooft, mag je voor altijd delen in Mijn níet-oordelende, maar genadevolle liefde.
Ik voel me zo bevoorrecht…. Steenrijk!